Pszczółki powstały na początku XV wieku, notowane są po raz pierwszy w latach 1414-1425.
Jak pisze Adam Pszczółkowski, który zbierał dane o rodzinie Pszczółkowskich już z tamtego okresu pochodzą
pierwsze wzmianki o rycerzach z tej wsi pisanych jako: de Pczolky, potem de Psczolki, de Pszczółki.
Zapiski takie pochodzą z Metryki Koronnej i Metryki Księstwa Mazowieckiego.
Była to drobna szlachta i podobnie jak większość tego typu rodów tworzyli oni okolicę szlachecką. W XVI wieku poszczególne
wsie zwały się: Pszczolki Stępnye, Pszczolki Sersenye, Pszczolki Czubaki i Pszczolki Golanki.
Były podzielone między wielu rycerzy, większość z nich nosiła nazwisko Pszczółkowski.
Trudno jednak ustalić herb rodziny. Wspominany Adam Pszczółkowski podaje herbu Rawicz, jednak w XIX wieku
używali oni herbu Jastrzębiec.
Pszczółkowscy byli ubogą szlachtą, nie zdobyli wielkich urzędów. Jedynie w XVIII wieku jeden z nich był burgrabią płockim,
a inny łowczym liwskim. Z czasem niektórzy wyemigrowali z rodzinnego zaścianka. W okresie Rzeczpospolitej szlacheckiej
Pszczółkowscy korzystali ze swoich uprawnień, wielu z nich podpisało się pod aktami elekcji królewskich,
w 1648 roku i 1674 był to Stanisław, a w 1697 roku Franciszek Pszczółkowski „i kilkunastu innych”.
Wymienione wyżej Pszczolki Stępnye z czasem zmieniły nazwę i w XVIII wieku zwane już były Pszczółkami Górnymi.
Według danych z 1784 roku właścicielami wsi byli Pszczółkowscy oraz Żmiejewski. Tak, więc Pszczółkowscy zachowali
swoją własność przez stulecia.
W 1827 roku Pszczółki Górne należały do największych osiedli z licznych „Pszczółek”.
Było tu 8 domów i 27 mieszkańców (Np. Pszczółki Golanki liczyły tylko 5 mieszkańców).
Również w XIX wieku Pszczółkowscy nadal mieszkali w tej wsi. Świadczą o tym wywody szlachectwa z 1844 roku, gdy
swoje szlachectwo udowodnili: Wiktor, jego żona Marianna Janowska oraz Antoni dziedzic części wsi Pszczółki Górne.
W 1888 roku Pszczółki Górne liczyły 11 domów i 92 mieszkańców. Większość gruntów posiadali potomkowie drobnej szlachty,
chłopów było mało i posiadali tylko 23 morgi ziemi. Napisano, że jest tu „gleba żytnia. We wsi [był] wiatrak i sklep
wikuałów”. Słownik Geograficzny wymienia też inne wsie tej okolicy szlacheckiej i podkreśla, że „wszystkie te wsie
dobrze zagospodarowane”.
Wśród bogatszych właścicieli ziemskich należy wymienić Onufrego Płoskiego herbu Prus I, notowanego na początku XX wieku.
Rodzina Płoskich mieszkała w tej okolicy (Purzyce Rozwory) już w końcu XVIII wieku. Onufry Płoski odziedziczył ten majątek
po zmarłym bracie. Płoscy byli wielkimi patriotami, byli też spokrewnieni z kardynałem Aleksandrem Kakowskim,
członkiem Rady Regencyjnej w czasie okupacji niemieckiej (1915-1918), pochodzącym z pod Przasnysza.
W czasie spisu powszechnego z 1921 roku w Pszczółkach Górnych naliczono 6 domów i 60 mieszkańców.
Spis powszechny wymienia też miejscowości: Pszczółki Czubaki i Pszczółki Szerszenie.
W okresie międzywojennym największym właścicielem ziemskim w tej wsi był Eugeniusz Płoski posiadający 114 ha ziemi. Eugeniusz Płoski (1873-1944) był synem Onufrego Płoskiego, miał wykształcenie prawnicze (Uniwersytet Warszawski). Nie kierował osobiście majątkiem Pszczółki, poświęcił się zawodowi adwokata w Płocku. Ożenił się z Janiną Betley (malarką) w 1905 roku. Był wielkim społecznikiem i świeckim działaczem Kościoła. W 1934 roku otrzymał tytuł szambelana papieskiego. Był radcą Rady Miejskiej Płocka i jej prezesem, współzałożycielem szkół średnich w Płocku. W 1940 roku szczęśliwie uniknął aresztowania przez Niemców, przeprowadził się wtedy do Warszawy, zginął zatrzymany w "łapance" i rozstrzelany prawdopodobnie w gmachu Teatru Wielkiego w czasie Powstania Warszawskiego , jego grób nie jest znany (ma symboliczny krzyż obok grobu żony w Płocku oraz tablice w kościele ś. Antoniego w Warszawie). Jego dzieci to: Janina Maria (1905-1990) żołnierz AK, po wojnie mieszkała w Anglii, Hanna Bronisława (1908-1968) zamężna z Jackiem Bojanowskim, który przez parę lat gospodarował w Pszczółkach, Józef Onufry (1912-1987) prawnik, oficer WP, po wojnie wybitny działacz emigracyjny oraz Irena Jadwiga (ur. 1922) żona Stanisława Łosia, zamieszkała w Brazylii.
